Δεν είναι ζητιάνοι. Οι ζητιάνοι ζητάνε. Τούτα τα ρημαγμένα, ερειπωμένα σώματα δεν ζητάνε τίποτα. Ακόμα και η οδύνη της στέρησης τα έχει εγκαταλείψει. Γι' αυτό στις απεικονίσεις τους λείπει ο περιβάλλων χώρος - σπίτια, δρόμοι, δέντρα. Δεν τους αφορούν. Γι' αυτό τα πρόσωπα τους δεν έχουν όψη. Αποδίδονται, κατά πώς τους αρμόζει, σαν ξεχαρβαλωμένες απουσίες.
Σωριασμένοι στο χώμα. Η ορθή στάση ανήκει στην κίνηση, στην προθετικότητα, στην αντίληψη και επόπτευση του περιβάλλοντος. Τι να τα κάνουν αυτά;
Σαν νεκροί; Και όμως όχι. Σε έναν πίνακα υπάρχουν πέντε μορφές που θρηνούν κάποιον που πέθανε. Τι θρηνούν; Τι είχαν; Τι έχασαν; Ένα μυστήριο.
Η Χαρά Παπαθεοδώρου τους σκίτσαρε το 1972. Το έκανε μέσα από αυτοκίνητο, στα κρυφά. Δεν ήθελε να τους προσβάλει. Πάντως αν εκείνα τα πλάσματα είχαν την άνεση να την αφήσουν να κάνει ελεύθερα την δουλειά της, και κατόπιν στεκόταν απέναντι στα πορτραίτα τους, θα λάτρευαν τα χέρια που τους χάρισαν τον εαυτό τους.
Πηγή: Οι ζητιάνοι της Καλκούτας
Εικόνα: Λεπτομέρεια από έργο της Χαράς Παπαθεοδώρου