Από τη στιγμή που η ψυχοθεραπεία αποτελεί μια εξατομικευμένη προσέγγιση, η γενικότερη θεματική της δυσκολίας λήψης αποφάσεων παίρνει πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις και φέρει νοήματα πολύ προσωπικά για κάθε υποκείμενο. Ο θεραπευτής προσπαθεί κατά το δυνατόν να ακούει τι είναι αυτό που λέει –και δεν λέει– ο θεραπευόμενος επιτρέποντας σε εκείνον που μιλά να ακούγεται. Πιθανόν να αναρωτιόταν, όπως θα έκανε και σε κάθε άλλη περίπτωση κλινικού υλικού: ο θεραπευόμενος αναφέρεται ξεκάθαρα στη δυσκολία του να λαμβάνει αποφάσεις ή ο ίδιος ο θεραπευτής το εντοπίζει μέσα στα λόγια του; Η αναποφασιστικότητα περιορίζεται σε κάποιες πτυχές της ζωής του ατόμου ή διαποτίζει ολάκερη την ύπαρξή του; Η δυσκολία του να πάρει μια απόφαση αφορά στην αναζήτηση μιας συγκεκριμένης ικανοποίησης που του απαγορεύεται ή αποτελεί μια επιπλέον έκφανση ενός γενικότερου καταθλιπτικού βαλτώματος που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε παραλυσία της βούλησης; Αδυνατώντας να πάρει μια απόφαση ο θεραπευόμενος μπορεί να αμύνεται σε μια παρόρμηση, να βρίσκεται εγκλωβισμένος σε αμφιβολίες της μορφής «αν κάνω αυτό θα συμβεί το άλλο», ή να προστατεύεται από την έκθεση σε πιθανές αποτυχίες και απορρίψεις. Άραγε, του συμβαίνει γενικότερα να επιθυμεί κάτι αλλά όταν προβαίνει στην εκπλήρωσή του να χάνει κάθε ευχαρίστηση; Ή μήπως, τελικά, έχει πάρει απόφαση να μην αποφασίζει για τίποτα; Οι αποφάσεις, άλλωστε, δεν είναι εύκολες στο βαθμό που κανείς για να πάρει έναν δρόμο αφήνει πίσω όλους τους άλλους.
Η αναποφασιστικότητα, άλλωστε, αφορά και την ίδια την θεραπευτική διαδικασία. Μπορεί να την στηρίξει, καθώς τέτοια ζητήματα συχνά αποτελούν το πρωταρχικό αίτημα κάποιου για θεραπεία, όταν για παράδειγμα έρχεται να μας βρει γιατί καθυστερεί τόσο που χάνει συνεχώς προθεσμίες, δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά ζητήματα της ζωής του, ή δυσκολεύεται να βάλει σε λειτουργία τις ικανότητες και τα ταλέντα του. Μπορεί, αντίθετα, να πέσει σαν σκιά πάνω στην θεραπευτική εργασία, όταν ο θεραπευόμενος αναβάλλει να αναζητήσει βοήθεια, ή έρχεται μεν αλλά λόγω των έντονων αμφιβολιών του δεν αφήνεται να μιλά, να αισθάνεται, να βελτιώνεται. Η ατομική ψυχοθεραπεία, αυτό το μοναδικό δημιούργημα που συγκατασκευάζεται από τους δύο –θεραπευόμενο και θεραπευτή– απαντά σε τέτοια ερωτήματα. Αποκτώντας μια γνώση για κάτι που μέχρι τότε αγνοούσε (ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν) ο θεραπευόμενος δεν μπορεί παρά «να το πάρει απόφαση»: η διεύρυνση του πεδίου των επιλογών του τοποθετεί τον ίδιο στην καρδιά της ευθύνης για την λήψη αποφάσεων και την εφαρμογή τους στη ζωή του.
Πηγή: Απόσπασμα από το κείμενο Αποφάσεις: Τέσσερις ψυχοθεραπευτές μας μιλούν για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τη συχνά δύσκολη διαδικασία της λήψης αποφάσεων
Εικόνα: Pablo García Saldaña
Αποφάσεις: Τέσσερις ψυχοθεραπευτές μιλούν για την αναποφασιστικότητα
Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για την βελτίωση της εμπειρίας των χρηστών του. Τα cookies προτιμήσεων επιτρέπουν σε έναν δικτυακό τόπο να «θυμάται» τις επιλογές του χρήστη, όπως τη γλώσσα ή την περιοχή, που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο δικτυακός τόπος ή την εμφάνιση του δικτυακού τόπου.