Στην γραφή και την ανάγνωση βυθιζόμαστε στο μύχιο κόσμο μας, εκτεθειμένοι, μετατοπισμένοι, υποχρεωμένοι να συναντήσουμε ένα μέρος του εαυτού μας που μερικές φορές το κρατάμε σε απόσταση. Δεν είναι εμπειρίες επικέντρωσης, αλλά αποκέντρωσης. Όπως συμβαίνει με τον έρωτα.
[...]
Δεν είναι υπερβολή να παραστήσουμε την ανθρώπινη ζωή σαν ένα βιβλίο, μια διαστρωματική επιφάνεια πάνω στην οποία έχουνε γραφεί όλα τα ίχνη που της έδωσαν μορφή. Δεν είμαστε άραγε όλοι μας τυπωμένες σελίδες; Δεν είναι άραγε η ιστορία μας ένα βιβλίο γραμμένο στην πλάτη μας; Από τι είμαστε φτιαγμένοι αν όχι από τις φαντασιώσεις του παρελθόντος μας, των ήχων, των αρωμάτων, των αναμνήσεων, των συναντήσεων, των αισθήσεων, των συγκινήσεων, των λέξεων που εγγράφηκαν στη ζωή μας.
Είμαστε γραμμένοι από όλα αυτά που μας έχουν συμβεί και από ό,τι συνέβη γύρω μας. Δεν είμαστε οι συγγραφείς του βιβλίου που είμαστε, αλλά είμαστε το βιβλίο.
[...]
Κατά μια έννοια αναζητούμε στο βιβλίο την αρχική μας εκτύπωση- το αντίγραφό μας, το ποίημα που είμαστε- και, κατά μια άλλη έννοια, αναζητούμε την ανέκδοτη σελίδα που δεν υπήρξαμε ποτέ. Με άλλα λόγια, για να γυρίσουμε τη σελίδα ενός βιβλίου, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σε αυτό που διαβάζουμε και, ταυτόχρονα, να χαθούμε μέσα σε αυτό που διαβάζουμε.
Πηγή: Απόσπασμα από την συνέντευξη του Massimo Recalcati Όσο στις κοινωνίες μας κυκλοφορεί πολλή απόλαυση, θα υπάρχει λίγη χαρά
Εικόνα: Noitu Love