Δεν πεθαίνουμε επειδή αρρωστήσαμε, αλλά αρρωσταίνουμε επειδή κατ' ουσίαν πρέπει να πεθάνουμε.
Δεν πεθαίνουμε από οργανικές φθορές, αλλά επειδή ο θάνατος είναι σύμφυτος με την ζωή: δεν έρχεται ως ένα πιθανό ενδεχόμενο, αλλά διαμορφώνει μαζί με την ίδια την ζωή την πλοκή που την συνιστά και την καταστρέφει. Το νόημα της ζωής βρίσκεται σ' αυτή την συμβολική αμφισημία και όχι στο γενικό ισοδύναμο της υγείας πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ιατρική, αποδίδοντας στην αρρώστια λαθραίες, υπόκωφες διαδρομές μέσα στον κλειστό κόσμο των σωμάτων, τα οποία θεωρούνται απλώς οργανισμοί.
Όταν εξετάζεται η οργανική διάστασή τους, τα σώματα δεν λένε πια τίποτα για το νόημα της αρρώστιας τους, αλλά δημιουργούν εκείνο το ιδίωμα που δεν έχει άλλη μορφή και άλλη αξία πέρα από εκείνη που δημιουργείται μέσα στο πλαίσιο της ιατρικής εξέτασης. Στην εμπειρία του διαλόγου υπάρχει στην πραγματικότητα ο μονόλογος της επιστήμης με τον εαυτό της, η βουβή ιατρική, όπως λέει ο Lido Valdrè, η οποία, υπό την μορφή οργανισμού, καταλαμβάνει εξ ολοκλήρου το σώμα μας, που από υποκείμενο μιας βιογραφίας γίνεται φορέας μιας νέας πραγματικότητας, της αρρώστιας, την οποία η ιατρική γνώση έχει καταστήσει συγκεκριμένο αντικείμενο της εφαρμογής της.
Για τον λόγο αυτό, το ιατρικό βλέμμα δεν συναντά τον άρρωστο, αλλά την αρρώστια του, και στο σώμα του δεν διαβάζει μια βιογραφία, αλλά μια παθολογία, όπου η υποκειμενικότητα του ασθενούς εξαφανίζεται πίσω από την αντικειμενικότητα των συμπτωμάτων, τα οποία δεν παραπέμπουν σε κάποιο περιβάλλον, σ' έναν τρόπο ζωής, σε μια σειρά επίκτητων συνηθειών, αλλά σε μια ιατρική εικόνα, όπου οι ατομικές διαφορές που επιδρούν στην εξέλιξη της αρρώστιας εξαφανίζονται μέσα στην γραμματική των συμπτωμάτων, μέσῳ των οποίων ο γιατρός ταξινομεί τις νοσηρές καταστάσεις, όπως ο βοτανολόγος ταξινομεί τα φυτά του.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Τοπία ψυχής" του Umberto Galimberti, εκδόσεις Ίταμος
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Τοπία ψυχής" του Umberto Galimberti, εκδόσεις Ίταμος
Εικόνα: Pierre BEST