Αν η κοινωνικοποίηση και η αυτονόμηση είναι θεμελιακές για την δόμηση μιας πορείας που οδηγεί στην πράξη της μάθησης, τα χρόνια του παιδικού σταθμού προσφέρον στο μικρό παιδί γερές βάσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομήσει την μάθηση που θα ακολουθήσει. Τα σημεία αναφοράς στον χώρο και τον χρόνο οργανώνουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Οι σταθεροί και επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί των ημερών βοηθούν το παιδί να ενσωματώσει την έννοια του χρόνου σύμφωνα με το πως εκτυλίσσεται η ημέρα στην τάξη, σύμφωνα με την αλληλουχία των ημερών και την επανάληψη των εβδομάδων. Ο χρόνος δεν μετριέται πια μόνο βάσει ενός ιδιωτικού βιώματος (όπως είναι οι «μεγάλοι ύπνοι» που εξυπηρετούν στο να μετριούνται οι νύχτες), αλλά βάσει μιας κατάτμησης που είναι κοινή για όλους. Με τον ίδιο τρόπο, το μικρό παιδί που αρχικά αντιλαμβάνεται τις αποστάσεις μόνο σε σχέση με το ανάστημά του σταδιακά θα μπορέσει να κατακτήσει την έννοια ενός χώρου που ξεπερνά τις διαστάσεις του σώματός του. Το σώμα του χρησιμεύει ως μέτρο πριν από τον χάρακα και τον διαβήτη. Ποιος δεν θυμάται την έκπληξη που ένιωσε κατά την διάρκεια μιας νοσταλγικής επίσκεψης στο πρώτο του σχολείο, πόσο μικρό του φάνηκε, ενώ στην θύμησή του ήταν θεόρατο και γεμάτο γωνίες; Το σώμα είναι ένα είδος μέτρου που στηρίζει τις γνώσεις. Όταν το παιδί μαθαίνει να μετράει με τα δάχτυλα, παραδείγματος χάριν, το σώμα χρησιμεύει ως πρότυπο για το μέτρημα. Ως εκ τούτου, το σώμα είναι ένα υπόβαθρο της σκέψης, πράγμα που συναντάμε στα συμβολικά συστήματα: η πρώτη μονάδα μέτρησης είναι η δρασκελιά, η βάση της αρίθμησης είναι το 10, δηλαδή ο αριθμός των δαχτύλων μας.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Το παιδί και η γνώση: Από που προέρχεται η επιθυμία για μάθηση" της Μαρτίν Μενές, εκδόσεις Πατάκη
Εικόνα: Stephanie Klepacki
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Το παιδί και η γνώση: Από που προέρχεται η επιθυμία για μάθηση" της Μαρτίν Μενές, εκδόσεις Πατάκη
Εικόνα: Stephanie Klepacki