Το βιβλίο αφορά το σώμα μας, τα μέρη του και τα πολλαπλά νοήματά τους. Αφορά επίσης το σημείο όπου χαράσσουμε τα όρια του σώματος και τη συνεχή προσπάθειά μας να επεκτείνουμε αυτά τα όρια, σήμερα περισσότερο από ποτέ. Αντί του «επεκτείνουμε» θα έπρεπε ίσως να γράψω «ξανασχεδιάσουμε» αφού, αν και μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι διευρύνουμε συνεχώς τα ανθρώπινα όρια, η αλήθεια είναι ότι ενίοτε επιλέγουμε την τακτική υποχώρηση. Χαράζουμε όρια πιο στενά, όχι πιο διευρυμένα. Νομίζουμε ότι μας αρέσει η ιδέα της παντοδυναμίας μας, αλλά στην πραγματικότητα μάλλον προτιμούμε, για παράδειγμα, να μην θέτουμε σε δοκιμασία την αντοχή μας στον πόνο ούτε να χρησιμοποιούμε ιδιαίτερα τις αισθήσεις της όσφρησης και της αφής. Νομίζουμε ότι θα θέλαμε να ζούμε περισσότερο – ή μήπως απλώς θα προτιμούσαμε να αποφύγουμε τον θάνατο; Ονειρευόμαστε την απόδραση από το σώμα μας και τη δυνατότητα να ζήσουμε ως μεταμορφωμένα ή εξαϋλωμένα όντα. Μπορεί να θεωρούμε ότι αυτά τα όνειρα είναι το προϊόν πρόσφατων εξελίξεων της βιοϊατρικής τεχνολογίας, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν διαχρονικά προϊόν της φαντασίας μας και της σχέσης που διαμορφώσαμε με το σώμα μας.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Hugh Aldersey-Williams "Ανατομίες", εκδόσεις Ροπή
Εικόνα: Gwen Mamanoleas