"Ένα παιδί δεκαεπτά ή δεκαοκτώ μηνών στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει ψηλά και για πρώτη φορά προσελκύεται από τη θέα ενός άστρου στον ουρανό που δεν έχει σκοτεινιάσει ακόμα. Φθάνει η μητέρα του να κλείσει τα παντζούρια. «Στάσου, στάσου! Κοίτα!», της λέει. Η μητέρα του εξηγεί: «Είναι αστέρι, το λένε αποσπερίτη, είναι το πρώτο άστρο που φαίνεται στον ουρανό.» Και προσθέτει: «Κάνει κρύο, πρέπει να κλείσουμε το παράθυρο.» Το παιδί λοιπόν σηκώνεται λυπημένο και χαιρετάει μ' ένα γνέψιμο το άστρο λέγοντας: «Αντίο, βασιλοπούλα μου!» Στις βασιλοπούλες των παραμυθιών δεν λένε αντίο. Αντίο λένε στο άστρο που λάμπει όπως το βλέμμα της μητέρας, της βασιλοπούλας που έχει στην καρδιά του το παιδί.
Το ζωντανό αυτό στιγμιότυπο δίνει μια ιδέα του τι μπορεί να εκπροσωπεί ο ουρανός στα σχέδια των παιδιών. Αρκεί να προσέξει κανείς ότι το μικρό παιδί που κοιτάζει τον ενήλικο από κάτω προς τα πάνω, όταν είναι στο ύπαιθρο, βλέπει το κεφάλι των γονιών του με φόντο τον ουρανό και, κατά συνέπεια, συνδέει το πρόσωπό τους με το ιδεατό πρόσωπο που κατοικεί τον ουρανό, δηλαδή με το Θεό του ή με τον Βασιλιά του [...]"
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο της Françoise Dolto "Η ασυνείδητη εικόνα του σώματος", εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας»
Εικόνα: guille pozzi