Από τον Φρόυντ και μετά, η ιδέα του παιδιού ως συμβόλου αθωότητας και αγνότητας έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Από το πολύμορφο διαστροφικό παιδί μέχρι τα παιδιά-στρατιώτες, ή ακόμη και μέσα από τη βία στο σχολείο, τα παιδιά μας δείχνουν ότι προσπαθούν να κάνουν κάτι με αυτό που τα κατακλύζει και για το οποίο πολύ συχνά δεν έχουν να πουν τίποτα.
Οφείλουμε να προσδιορίσουμε τη λεκτική ή σωματική βία, είτε αυτή στοχεύει σε αυτόν που την ασκεί είτε σε κάποιον άλλο, όχι ως προς την έντασή της αλλά ως προς την προέλευσή της. Τι είναι αυτό που θίγεται στον άλλο;
Υπάρχει η βία προς τον εαυτό μας, όπως οι αυτοτραυματισμοί, τα σημάδια στο σώμα, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ. Τι συμβαίνει με αυτό το σώμα που αλλάζει και μας αποξενώνει από τον εαυτό μας;
Αλλά υπάρχει και μια πιο κρυφή βία: η βία της εικόνας· όχι της εικόνας πάνω σε οθόνες που πλημμυρίζει τις ζωές μας, αλλά η βία της εικόνας του εαυτού μας, της εικόνας που ανεβάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα, που θέλουμε να δημιουργήσουμε στο βλέμμα του άλλου. Καμιά φορά, αυτή η εικόνα γυρίζει πίσω σε μας σαν μπούμερανγκ και τότε, με ένα σχόλιο στο Facebook, στο Snapchat ή στο Instagram, με μια κριτική, είναι δυνατόν να ασκηθεί απίστευτη βία ή ενίοτε ακόμα και να διαλυθεί μια ταυτότητα.
Στη βία υπάρχει αυτό που διαλεκτικοποιείται και αυτό που δεν διαλεκτικοποιείται. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για μια απάντηση σε ένα σωματικό βίωμα που δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να εκφραστεί με λόγια. Εκεί όπου το συμβολικό εκπίπτει, το πέρασμα στην πράξη έρχεται ενίοτε ως απάντηση. Απάντηση όμως σε τι;
Πηγή: Απόσπασμα από το κείμενο Διάλεξη του Laurent Dupont: "Σε τι απαντάει η βία του παιδιού;"
Εικόνα: Batuhan Doğan