"Η κλοπή, το ψέμα είναι πάντοτε τρόποι να πούμε κάτι. Να πούμε πως δεν είμαστε ευτυχισμένοι, πως νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν, πως θα θέλαμε περισσότερο χαρτζιλίκι, πως θα θέλαμε να αλλάξουμε ζωή, πως μας κυριεύει ένα συναίσθημα αδικίας. Από τη στιγμή που η κλοπή ή το ψέμα αποκαλυφθούν, είναι δίκαιο να τιμωρηθούμε. Αυτό, όμως, που είναι κρίμα είναι ότι πολύ συχνά δεν μιλάμε για εκείνο που θέλουμε να πούμε με την κλοπή ή το ψέμα και που στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος να δηλώσουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Πολύ συχνά είναι ακριβώς γι' αυτό το λόγο που το κάνουμε και αυτό μας αποδιοργανώνει και μας κάνει να υποφέρουμε. Επομένως, είναι η απογοήτευση που οδηγεί καμιά φορά στην εγκληματικότητα.
Δεν είναι σπάνιο να κλέψει κανείς επειδή βιάζεται να μεγαλώσει. Θα ήθελε να είχε κιόλας φτάσει κάπου, χωρίς βέβαια να ξέρει πού ακριβώς, οπωσδήποτε, όμως, «πιο μακριά». Ανυπομονεί και μεταμφιέζεται σε μεγάλο. Με την κλοπή αποκτά μια πανοπλία μεγάλου, πράγμα το οποίο στην κοινωνία μας σημαίνει ότι αρπάζει πράγματα που κοστίζουν και που του δίνουν μιαν αίσθηση ελευθερίας.
Αυτό που επιδιώκουμε να αποκτήσουμε είναι ένα συναίσθημα ελευθερίας ή εσωτερικού πλούτου κι έτσι ξαναμπαίνουμε στη διαδικασία της κλοπής αντικειμένων ή χρημάτων, γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι πραγματικά γυρεύουμε. Η παγίδα στην οποία κινδυνεύουμε να πέσουμε βρίσκεται στο ότι είμαστε συχνά περιτριγυρισμένοι από ενηλίκους που φαντάζονται ότι, για να καλύψουν το συναίσθημα της εσωτερικής τους ένδειας, πρέπει να είναι κάτοχοι αντικειμένων. Έτσι, εκεί όπου θα έπρεπε να βάλουν τα λόγια, αυτοί βάζουν πράγματα."
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο της Françoise Dolto και της Katrin Dolto - Tolits "Έφηβοι: Προβλήματα και ανησυχίες", εκδόσεις Πατάκη
Εικόνα: Judeus Samson