Ο Jules Michelet εξηγεί πολύ καλά πως δημιουργείται στο παιδί η ιδέα της θεότητας που συνδέεται με την απόλυτη δύναμη την οποία αποδίδει στην μητέρα του: «Μόνο η μητέρα κατέχει αυτή την δύναμη. Πόσα πράγματα πρέπει να νιώθει το παιδί, όταν κοιτάζει από το κρεβατάκι του αυτή την λατρεμένη νεράιδα, όταν την ακολουθεί με το βλέμμα του και την βλέπει να έρχεται γι' αυτό το ίδιο, και πάντα γι' αυτό! Πόσο γεμάτη είναι η καρδούλα του από κείνην! Σε τι παράδοξη έκσταση βρίσκεται! Αν υπήρξε ποτέ μία θρησκεία πάνω στη γη, τότε βρίσκεται ακριβώς εδώ, και σε τέτοιο βαθμό, που ποτέ τίποτα μα τίποτα παρόμοιο δεν θα ξαναεμφανιστεί. Η μητέρα δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της από αυτό. Το λάθος δεν είναι δικό της. Είναι ο ίδιος ο Θεός».
Σε αυτό το σημείο ο Michelet περιγράφει αυτό που επρόκειτο να αποτελέσει, δεκαετίες αργότερα, βασικό θέμα της ψυχανάλυσης˙ την παντοδυναμία δηλαδή με την οποία το βρέφος επενδύει την μητέρα του, εκείνη που του παρέχει τις εντονότερες ευχαριστήσεις, όπως επίσης και τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Είναι λογικό λοιπόν να αναρωτηθούμε μήπως ο ρόλος του υποταγμένου, τον οποίο παίζει η γυναίκα σε τόσες κουλτούρες και στην διάρκεια των αιώνων, αντανακλά μια κρυφή συνειδητοποίηση, από την μεριά των ανδρών, της υπέρτατης ισχύος της πρώτης γυναίκας που γνώρισαν στην ζωή τους.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Bertrand Cramer "Μυστικά γυναικών: Από μητέρα σε κόρη", εκδόσεις Καστανιώτη
Εικόνα: davide ragusa