Πράγματα αρχίζουν να γίνονται από τη στιγμή που χωρίζουμε από μια πρωταρχική ένωση. Το ερώτημα μετά είναι: είμαστε παρόντες εκεί όπου ζούμε; Πού είμαστε ως υποκείμενα του νοήματος που δίνουμε στην εμπειρία που ζούμε από κοινού με τους άλλους; Είμαστε μέσα στην υποκειμενική, ψυχική ζωή μας ή είμαστε έξω στην αντικειμενική πραγματικότητα; Μερικοί άνθρωποι αποσύρονται σε έναν «ξενώνα», σε ένα οικοτροφείο υποκειμενικότητας, και ζουν εκεί μια ζωή παραπονούμενοι ότι κανείς δεν τους θέλει. Άλλοι τολμούν να είναι σαν παιδιά που βγαίνουν στον κόσμο και παίζουν κάνοντας φίλους και εχθρούς. Είμαστε στον ενδιάμεσο χώρο των μεταβατικών φαινομένων και αντικειμένων όταν ζούμε μια εμπειρία. Ζούμε αληθινά όταν ζούμε δημιουργικά, όταν προσλαμβάνουμε τον κόσμο με συναίσθηση, δεν τον καταγράφουμε μηχανικά, αλλά δινόμαστε σε αυτό που παίρνουμε, ντύνουμε με νόημα αυτό που αντιλαμβανόμαστε, γινόμαστε αυτό, το συναισθανόμαστε. Ο Γουίνικοτ ανακάλυψε αυτό που όλοι γνώριζαν όταν σκέφθηκε αυτό που κανείς δεν είχε ακόμη σκεφθεί. Ανακάλυψε τον ενδιάμεσο χώρο της εμπειρίας, που αρχίζει με τη χρήση την οποία κάνει το μωρό ενός μεταβατικού αντικειμένου, που είναι το αρκουδάκι και η κουβερτούλα, και συνεχίζεται με το παιχνίδι των παιδιών, την τέχνη, τον πολιτισμό, την πολιτική, τη θρησκεία, την κουλτούρα των ανθρώπων. Αυτή είναι η Τρίτη πραγματικότητα. Κείται ανάμεσα στην ψυχική και στην εξωτερική πραγματικότητα.
Πηγή: Απόσπασμα από την συνέντευξη του Σωτήρη Μανωλόπουλου στην Μαριαλένα Σπυροπούλου με τίτλο Χωρίς τέχνη δεν ζει ο άνθρωπος
Εικόνα: Marc Sendra Martorell