"Οι έφηβοι είναι πολύ μόνοι και θλιμμένοι. Βρίσκονται σε κρίση, έτσι και αλλιώς. Δεν ξέρουν ποιοι είναι, ψάχνουν να βρουν την ταυτότητά τους, τον εαυτό τους, και είναι πολύ ενδιαφέρον για έναν θεραπευτή να είναι κοντά σε μια τέτοια αναζήτηση. Επιπλέον οι έφηβοι είναι πάντα πολύ καλή παρέα. Είναι φρέσκοι, ζωντανοί, φιλοσοφημένοι, σκέφτονται πολύ συχνά για το θάνατο και τη ζωή, για το πώς θα πρέπει να αλλάξει η κοινωνία. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι εμείς οι ενήλικες πρέπει να ακούμε πιο συχνά αυτά που λένε οι έφηβοι, έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτούς ή να θυμηθούμε ξανά. Είναι πιο έξυπνοι από ό,τι πιστεύουμε. Η κοινωνία έχει πολλές προκαταλήψεις για τους εφήβους και εμένα δεν μου αρέσουν οι προκαταλήψεις έτσι και αλλιώς. Χρειάζονται τον θαυμασμό μας".
[...]
"Ξέρετε τι έχει αλλάξει στις μέρες μας; Οι γονείς σήμερα δεν θέλουν να είναι γονείς. Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος. Πρέπει να βάζεις όρια, να έχεις υπομονή, να ακούς το παιδί σου αλλά και κάποιες φορές να το περιορίζεις όταν κρίνεις ότι θα του κάνει καλό, να δίνεις κατευθύνσεις και να είσαι κοντά. Εγώ βλέπω ότι για τους περισσότερους είναι πιο εύκολο να δίνουν χρήματα για φαγητό και να αφήνουν τον έφηβο ανεξέλεγκτο. Να μην ξέρουν με ποιον είναι, με ποιον κάνει παρέα, τι σκέφτεται. Έχω πολλούς εφήβους θεραπευόμενους που δεν ξέρουν πού είναι οι γονείς τους, ποιο είναι το πρόγραμμά τους, έρχονται σπίτι μετά από το σχολείο, βρίσκουν ένα φαγητό στο ψυγείο ή ένα σημείωμα και μόνοι τρώνε, μόνοι γυρνάνε από τα φροντιστήρια, μόνοι κοιμούνται το βράδυ. Είναι πραγματικά μόνοι". Τον ρωτάω για τη δυσκολία να γίνει κάποιος γονιός και γιατί απελευθερώνονται καμιά φορά οι γονείς, βγαίνουν από το πρόγραμμα όπως το περιγράφει, όταν το παιδί τους μπαίνει στην εφηβεία, "ναι γιατί οι γονείς σε εκείνη τη φάση μπαίνουν σε ένα είδος πένθους. Του παιδιού τους που μεγάλωσε και τους αμφισβητεί, της νεότητας που χάθηκε ή και των γονιών τους που πεθαίνουν εκείνη την περίοδο της ζωής τους. Είναι αυτό που λέτε η κρίση της μέσης ηλικίας που έχει πολλά χαρακτηριστικά ίδια με την κρίση της εφηβείας. Για παράδειγμα οι έφηβοι ασχολούνται με το θέμα του θανάτου, αλλά το θεωρούν πολύ σημαντικό και ελκυστικό, και οι γονείς τους ασχολούνται με το θέμα του θανάτου σαν κάτι όμως που έρχεται, σαν κάτι που δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Επιπλέον αν πεθάνει τότε ο γονιός του γονιού έρχονται αντιμέτωποι με τη σειρά που πλησιάζει για εκείνους".
Υπάρχει και ένας ασυνείδητος ανταγωνισμός, όπως εντοπίζει ο Knobel Freud. Αυτός σχετίζεται με τη νεότητα, το σώμα, τη σεξουαλικότητα. Οι έφηβοι κλέβουν κάτι από τους γονείς τους και μερικοί δεν είναι έτοιμοι να το αποχωριστούν ή να το παραχωρήσουν.
Η χρήση της τεχνολογίας επιτείνει το αίσθημα της μοναξιάς. "πάντα συμβουλεύω όσους γονείς παραπονιούνται για το ότι το παιδί τους βρίσκεται χωμένο στο τάμπλετ, να παίξουν μαζί του, να γνωρίσουν το αγαπημένο του παιχνίδι, να ακούσουν μαζί τους στίχους των τραγουδιών που ακούει. Δεν θέλουν όμως. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τον κόσμο του παιδιού τους. Πρέπει όμως να μαθαίνεις τον κώδικα των εφήβων. Προτείνω συνέχεια να βλέπουν τις σειρές που βλέπουν οι έφηβοι μαζί στην τηλεόραση του σαλονιού. Όχι ο καθένας μόνος στο δωμάτιο ή στο τάμπλετ".
Πηγή: Αποσπάσματα από το κείμενο Οι έφηβοι είναι μόνοι και θλιμμένοι
Εικόνα: Samuel Austin