"Ο Ιπποκράτης εισήγαγε την ιστορική αντίληψη της ασθένειας, την ιδέα ότι η αρρώστια έχει μια πορεία από τα πρώτα σημεία που γνωστοποιούν την παρουσία της μέχρι την κορύφωση ή την κρίση της και την ευτυχή ή μοιραία λύση της. Ο Ιπποκράτης εισήγαγε έτσι το ιστορικό περιπτώσεως, μια περιγραφή, μια απεικόνιση της φυσικής ιστορίας της νόσου, που την εκφράζει ακριβώς η παλαιά λέξη «παθογραφία». Αυτού του τύπου οι ιστορίες είναι πράγματι μια μορφή φυσικής ιστορίας, αλλά δεν μας λένε τίποτα για το άτομο και τη δική του ιστορία· δεν μεταφέρουν τίποτε από το πρόσωπο, από την εμπειρία του ίδιου του ατόμου, τη στιγμή που αντιμετωπίζει την αρρώστια του και αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Δεν υπάρχει «υποκείμενο» σε ένα περιορισμένο ιστορικό· τα σύγχρονα ιστορικά αναφέρονται στο υποκείμενο με μια συνοπτική φράση («θήλυ, τρισωμία 21, με αλφισμό») που θα μπορούσε να αναφέρεται σε ένα ποντίκι του εργαστηρίου, όσο και σε ένα ανθρώπινο ον. Για να ξαναδώσουμε στο ανθρώπινο ον την κεντρική του θέση -το ανθρώπινο υποκείμενο που υποφέρει, βασανίζεται, μάχεται- πρέπει να εμβαθύνουμε το ιατρικό ιστορικό στο επίπεδο της αφήγησης ή του διηγήματος· τότε μόνο αποκτούμε ένα «ποιός», καθώς και ένα «τί», ένα αληθινό πρόσωπο, έναν ασθενή σε σχέση με την αρρώστια, στη σχέση του με το σώμα."
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Oliver Sacks "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο και άλλες κλινικές ιστορίες", εκδόσεις Άγρα
Εικόνα: Luemen Rutkowski