"Υπάρχουν πέντε μελέτες σε διαφορετικές χώρες με εκατομμύρια ασθενείς -όχι εκατομμύρια ασθενείς, αλλά εκατομμύρια παιδιά- και έχει διαπιστωθεί ότι ο καλύτερος προγνωστικός παράγοντας για τη διάγνωση της ΔΕΠΥ και τη θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή είναι το αν κάποιο παιδί είναι το μικρότερο στην τάξη. Αν ένα παιδί είναι το μικρότερο στην τάξη έχει τις διπλάσιες πιθανότητες να διαγνωστεί με ΔΕΠ-Υ από το μεγαλύτερο σε ηλικία, το οποίο είναι ενδεικτικό της κατάχρησης των διαγνώσεων. Η ανωριμότητά τους μετατρέπεται σε ασθένεια και τα παιδιά υποβάλλονται σε θεραπεία με φάρμακα για την ανωριμότητά τους. Και το γεγονός ότι οι αίθουσες διδασκαλίας είναι πολύ χαοτικές και δεν έχουν αρκετό χρόνο για γυμναστική και αρκετή προσωπική προσοχή, δε συνυπολογίζεται."
"Είναι σημαντικό να μη γίνεται κατάχρηση φαρμάκων και να αποκλείουμε τα ιατρικά προβλήματα που μπορεί να προκληθούν από αυτά. Αυτό πρέπει να γίνεται στις πρώτες συνεδρίες. Εκτός από αυτό είναι σημαντικό να μη δίνουμε διαγνώσεις βασισμένες σε λίγα στοιχεία, που μπορεί να στιγματίσουν κάποιον για μια ζωή. Χρειάζεται επίσης να εξομαλύνουμε τις καταστάσεις και να μην τις κάνουμε παθολογικές. Βλέπουμε ανθρώπους στις χειρότερες μέρες της ζωής τους και τείνουμε να βγάζουμε συμπεράσματα γι' αυτούς. Και το μέλλον τους είναι συχνά διαφορετικό. Φαίνονται πολύ διαφορετικοί κάποιες ημέρες ή και εβδομάδες αργότερα."